Volgens Vandenbroucke zijn we laat gestart met het activeren van werklozen. In Europa gebeurde dat rond 1990, in België pas in 2004. Er bestond een consensus dat arbeidsbemiddeling en beroepsopleiding voor de deelstaten was en controle voor de federale overheid. In 2004 kwam er een omslag door drie factoren: de Europese richtsnoeren voor het werkgelegenheidsbeleid (met onder meer de jongerengarantie), het idee dat we de welvaartsstaat maar kunnen handhaven als meer mensen zouden werken, en ten derde de federale werkloosheidsverzekering. Sedert 2004 ontvingen werklozen een brief dat van hen verwacht werd een job te zoeken, wat toen een ommezwaai was. Geleidelijk groeide het idee dat ook controle van werklozen eigenlijk een gewestelijke materie zou moeten worden (wat het ondertussen ook is).

Door de schaarste aan arbeidskrachten is de idee om werkzoekenden te activeren ondertussen gemeengoed geworden bij werkgevers, voordien minder. En dat is de nieuwste trend die Vandenbroucke ziet in het activeringsbeleid van afgelopen jaren.

De volledige tekst van de vrije tribune van Frank Vandenbroucke kunt u hier lezen.